Mijn vader studeerde aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam en was lid van de Beroepsvereniging van Beeldende Kunstenaars (BBK). Zijn naam was Arthur van der Pols.

Mijn moeder heeft hem altijd de ruimte gegeven om zijn hart te volgen. Hij was een eigengereide beroepskunstenaar met diepe religieuze overtuigingen en worstelde met zware depressies. Dit contrast weerspiegelde zich in zijn kunst: een voortdurende dialoog tussen hemel en hel.

Op jonge leeftijd werd mijn vader ernstig ziek, eerst met COPD, later met longemfyseem. Toch bracht ik veel tijd met hem door, omdat mijn moeder vaak lange dagen werkte om ons gezin te onderhouden, terwijl mijn vader thuis mijn opvoeding vormgaf en zijn verhalen met mij deelde. Vaak praatten we tot diep in de nacht, soms zelfs tot de vroege ochtend, over zijn tijd als matroos of over oom Henk, die de razzia tijdens de Tweede Wereldoorlog meemaakte. Die gesprekken staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Henk van der Pols

Liefde, last en erfenis

Mijn vader was dan ook mijn held, maar ook de bron van eigenschappen die mij soms isoleerden. Ik ben een uitgesproken vrouw, kritisch en wars van pleasen. Vriendschappen onderhoud ik op één hand: soms verdwijn ik wekenlang van de radar, om dan ineens weer vol in iemands leven te verschijnen. Ik ben een denker, een verhalenverzamelaar, een kunstliefhebber en iemand die haar eigen pad kiest.

Juist daarom betekent het veel voor mij om mijn eigen website te lanceren. Een plek waar ik onafhankelijk mijn werk en kritische blik op de wereld kan publiceren, zonder inmenging van autoriteiten.

Illustratie fotojournalist: www.mkfotografie.nl

Vastberaden besloot ik haar vertrouwen te winnen. Ik reek haar de hand aan en verzamelde langzaam alle puzzelstukjes. Totdat ze mij op een dag vertelde dat ze in datzelfde hotel geld zou ontvangen. Mijn intuïtie sloeg direct alarm: dit was foute boel.

Ik onthield het tijdstip, ging naar het hotel en filmde wat ik kon. Nog geen tien minuten later viel de politie binnen. Koffers met geld, jonge vrouwen in lingerie: ik zie het nog voor mij. Mijn moeder kan nog steeds lachen (met een vleugje paniek) als ze vertelt hoe ze mij weer eens moest ophalen van het politiebureau. Uiteraard volgden altijd geruststellende woorden: "Maakt u zich geen zorgen, mevrouw. Uw dochter heeft niets misdaan. Mijn moeder zegt dan ook vaak: "Jij was altijd al zo." Nog altijd, wanneer ik wegga na een huisbezoek, roept ze mij liefdevol na: "Raak niet in de problemen." Het weerspiegelt mijn diepste wezen.

Wat ik toen nog niet wist, was dat ik onbewust terecht was gekomen in een onderzoek naar één van de gevaarlijkste criminelen van de regio rond de Witte de Withstraat. Twee jaar later moest ik opnieuw een politieverhoor ondergaan. Wat begon als een vastberaden reddingsactie, bleek een cruciale bijdrage aan een misdaad netwerk.

Sindsdien brand er al van jongs af aan een vuurtje tegen onrecht: dit is mijn pad. Geen makkelijk pad, soms gevaarlijk, maar het is wel de mijne.

Mijn ingrijpende levensloop, met alle bijbehorende ervaringen, is in de loop der jaren uitgegroeid tot een vorm van maatschappelijke kunst. Via mijn platforms en kanalen wil ik een stem zijn voor wie structureel niet wordt gehoord. Denk aan het rechtzetten van fouten in jeugdzorgdossiers, aan een betrokken en kritische stem binnen de rechtspraak. Wie deze website bezoekt, ontmoet een vorm van tegenbeweging.